Üzgüçülərin buna mənəvi haqqı çatır – Tələbə yazır
Bir dəfə demişdim ki, cüdo insanda xarakter yaradan nadir idman növlərindəndir. Ancaq üzgüçük də bu qəbildəndir. Dənizdə və ya hovuzda üzməyindən asılı olmayaraq təkcə bədənin bütün əzələləri inkişaf etmir, həm də xarakter formalaşır.
Əksəriyyət, yəqin ki, fikrimi təsdiqləyər: dənizə yeni girənlər adətən üşüyürlər, nə qədər ki, ayaqları torpağa dəyir soyuğa görə suya tam girməkdən çəkinir, hətta bəzən sudan çıxmaq istəyirlər.Amma elə ki, ayağın sudan üzüldü, təhlükəsizliyin, kamfortun itdi onda özünü irəli atmağa məcbur olursan. Üzərinə şığıyan dalğalarla mübarizə aparır, sanki onları haqlamağa çalışırsan. Soyuğu filan unudursan. Ancaq tarazlığını saxlamaq, əzəmətli dalğalara məğlub olmamaq barədə düşünürsən və hər dəfə daha böyük şövqlə irəli atılırsan. İrəli getdikcə suyun, temperaturu aşağı düşür, rəngi saflaşır. Sən isə davam edirsən. Ta ki, bayaqdan bəri sənə əlçatmaz görünən üfüq xəttinə çatana kimi…
Hovuzda isə bir az başqa cür olur-suyun temperaturuna alışmaq vaxt alsa da çox keçmir ki, öyrəşirsən. Başlayırsan sürətlə üzməyə. Hər dəfə qollarını daha böyük güclə irəliyə doğru atırsan. Sanki hovuzun sonuna çatmağa tələsirsən. Bir göz qırpımında nəfəs alır, əlini irəliyə atır, nəfəsi buraxırsan…Bütün bədənin və ruhunla irəliyə gedirsen. Ancaq irəli. Hər dəfə əlini irəli atdıqdan sonra gözucu səni gözləyən məsafəyə baxırsan və üzünə xəfif təbəssüm qonur.
Qələbəyə doğru daha çox yaxınlaşırsan çünki… Ətrafdakılar kənarda dayanıb ya bir-birləri ilə söhbət edir, ya da sadəcə oynayırlar. Ola bilsin, səni həsədlə izləyənlər də var. Sən isə sanki bütün hovuza meydan oxuyursan. Əllərin və ayaqlarının ritmik hərəkəti ilə özün-özünlə yarışırsan. Hətta hovuzun kənarından su içən pişik, ağacların budaqlarına qonub cikkildəyən quşlar, təsadüfən evlərinin eyvanına çıxanlar belə sənə baxırlar. Bunların heç biri səni çaşdırmır. Səmada özünə taxt quran günəşin üzərinə düşən şüaları üzünü işıqlandırır. Üzündəki qətiyyət, əzmkarlıq, prinsipiallıq…ifadəsi, gərilən əzələlərin daha aydın üzə çıxır. Üzdükcə qollarının ağırlaşdığını, sinənin genişləndiyini hiss edirsən. Lakin davam edirsən; nə yolda qalmaq istəyirsən, nə də geri qayıtmaq. Əllərini sinən bərabərinə qaldırır suya kəllə vurursan. Hər dəfə əvvəlkindən daha möhkəm, daha sürətli. Hər dəfə qollarını irəli atdıqca hovuzun o başına çatmağa çalışırsan…
…Və, nəhayət, növbəti cəhddən sonra əlin hovuzun kənarına dəyir. Möhkəm yapışırsan- Barmaqlarının ucuna qədər. Sonra geri çevrilir, hovuzun kənarına söykənir, hər iki əlini geniş açır, dərindən nəfəs alırsan. Və uzaqdan bayaq onlarla eyni yerdə olduğun insanlara baxırsan. Bu vaxt bayaqkı pişik sənə yaxınlaşır, özündən razı halda onun başını tumarlayır, sonra da kənardan çəkinərək sənə tamaşa edən kiçik yaşlı uşağa göz vurursan. Daxilən başa düşürsən ki, sənin buna mənəvi haqqın çatır…
Kənan Novruzov,
BDU-nun jurnalistika fakültəsinin üçüncü kurs tələbəsi
