Həsrətində olduğum Vətənə qayıtmaq əsas hədəfdir – Qərbi Azərbaycan Xronikası
O, 1972-ci il sentyabrın 20-də Göyçə mahalının Ardanış kəndində dünyaya göz açıb. 1988-ci il noyabrın 5-də məcburiyyət qarşısında doğulub boya-başa çatdığı kəndi tərk edib, deportasiyaya məruz qalıb.
Bu gün jurnalist kimi fəaliyyət gösrtərən Ə.İbrahimov qədim oğuz-türk yurdu olan Qərbi Azərbaycandan söz açıb, strateji, zəngin təbiəti olan Göyçə ilə bağlı xatirələrini bölüşüb, uşaqlıq illərindən, kəndi tərk etməsindən, ermənilərin törətdiyi faciələrdən, ailəsinin deportasiyaya məruz qalaraq pərən-pərən düşməsindən danışıb, erməni terroruna məruz qalan şəcərəsindən söhbət açıb.
Ermənilər oraya sonradan gəliblər
Hamı bilir ki, ermənilər ora köçmədir. Bunu bütün faktlar, tarixçilər, erməni mənbələri çox aydın göstərir ki, ermənilər orada yaşamayıblar. O zaman kənddən avtomobillər, maşınlar rayona gedirdi, şüşəsini sındırırdılar. İrəvan şəhərinə gedənlər üçün çox çətin idi. Şəhərə yaxın olan Zəngibasar zonası azərbaycanlılardan ibarət olduğu üçün onlara daha böyük zülm verilib. Hətta onları enli, həcmi böyük olan borulara doldurub, iki tərəfini qaynaq edib yandırmışdılar. Belə faciələr baş vermişdi.
Mən 1988-ci ildə 10-cu sinifdə oxuyurdum. Həmin il noyabrın 5-də bacımın yoldaşı məni Şəmkirə, Yeni kəndə apardı. Atam evin sonbeşiyi rəhmətlik şəhid jurnalist Məhərrəm və ondan böyük qardaşım Ələsgəri Gədəbəyə əmimin yanına göndərdi. Böyük qardaşım Əkbər Saxalində hərbi xidmətdə idi, heç bir məlumat yox idi. Bacılarımın biri Bakıda, biri o rayonda, biri bu rayonda, biri də İrəvanda mühasibatlıq texnikumunda oxuyurdu. Onu da Xırdalana bacımın yanına göndərdilər. Ailəmiz pərən-pərən düşdü. Təsəvvür edin, ata-ana orda qalıb, biz hərəmiz bir yerdə, bir-birimizdən heç bir məlumat yoxdur.
O zaman yollarda bizi çox incitdilər, çox çətinliklə gəldik. Yolboyu yeznə göstərirdi ki, bax görürsənmi ermənilər maşını necə vurub, yandırıblar. Mən o mənzərəni görmüşəm. Nəhayət, biz 1989-cu ildə Bakıda bir yerə yığışa bildik. Böyük qardaşımız da əsgərlikdən gəldi.
Novruz bayramı bizim zonadakı kimi heç bir yerdə möhtəşəm keçirilmirdi
Dağın döşündə göyəm deyilən kol bitirdi. Biz o kolları elə yandırırdıq ki, Novruz bayramınız mübarək olsun! Aydın şəkildə oxunurdu. Bu mənzərə Göyçə gölünün o üzündən, Kəvərdən (indiki Kamo) aydın görünürdü, erməniləri dəhşət bürüyurdü.
Bu saz mənim genetik kodumdur. Bizim toplumun, Qərbi Azərbaycanın əksər mahallarının genetik kodu budur. Həmişə uşaqlarıma da bunu öyrədirəm. Çox maraq göstərirlər, ifa etmək istəyirlər.
Heç vaxt pessimist olmadım
Kəndimiz, evimiz, otaqlarımız, həyətimiz, məhəllələr, yollar, izlər, bulaqlar, kəndin sakinləri hamısı gözümün qabağındadır. Ana babam İsmayıl kişi 1918-20-ci illərdə daşnaklara qarşı mübarizədə xalq qəhrəmanı Məşədi Hümbət kişinin silahdaşı olub.
Ata babam Məhərrəm 1942-ci il sentyabrın 3-də Böyük Vətən müharibəsində qəhrəmancasına, rəşadət göstərərək Xarkov şəhərində həlak olub. Qardaşım Ələsgər 1-ci Qarabağ savaşında əlil olub, kiçik qardaşım Məhərrəm 2-ci Qarabağ savaşında jurnalist kimi peşə fəaliyyətini yerinə yetirərkən erməni terrorunun qurbanı olub, şəhidliyə ucalıb. İtkilərim çoxdur, bunu unuda bilmərəm. Amma pessimizmə də qapılmıram.
Prezidenti Göyçədə Novruz tonqalına dəvət edəcəyik
Millətin rəhbəri olanda, rəhbər millətini, xalqını sevəndə istənilən hədəfə nail olmaq mümkündür. Bunu tam əminliklə deyirəm. Bu gün Azərbaycan rəhbərinin strategiyası bəllidir. Mən indi hörmətli İlham Əliyevə, cənab Prezidentə necə təşəkkür etməyim ki, həsrətində olduğum Vətəni qarşıya hədəf qoyub. Bu hədəf üçün cənab Prezidentə gücümüz daxilində kömək etməliyəm, yerimi-yurdumu danışmalıyam, göstərməliyəm, xatırlatmalıyam, deməliyəm. Biz toplum olaraq ona dəstək olacağıq.
Hörmətli Prezident İlham Əliyev sərkərdə adını zatən 2-ci Qarabağ savaşında qazandı. İnşallah, onun Qərbi Azərbaycan uğrunda nailiyyətindən sonra sərkərdəmizi Göyçədə Novruz tonqalına dəvət edəcəyik. Bu, ən böyük arzumdur.
