Duyan üçün teatrın dili yoxdur… – TAMAŞADAN TƏƏSSÜRAT
Məktəb illərindən sonra teatra nə zaman getmişəm, xatırlamıram. Doğrusu, filmə, tamaşalara baxmaq üçün teatra, kinoya getməmişəm, çünki aparan olmayıb. Əslində, bəlkə də bunlar bəhanədir. Hər halda özüm getməyə cəhd etməmişəm.
Nəhayət, bu “tilsimli bəhanəni” sındırmaq qərarına gəldim və hələ də təsiri altında qaldığım Lev Tolstoyun “Kreyser sonatası” tamaşasına baxmaq üçün Musiqili Dram Teatrına getdim.
Tamaşanın gürcü dilində olması tamamilə ayrı bir mövzu, düşüncə, hissdir. Əvvəlcə fikirləşirdim ki, sadəcə tamaşanı izləyib, başa düşdüyümü duyub, sonra əsəri oxuyaram. Amma aktyorların oyunu, xüsusən də baş rolu ifa edən Nika Kuçava, bir sözlə, tamaşanı “çiyininə alıb aparırdı”. Duyğu dəyişmələri, tamaşaçılara baxıb sanki bizimlə söhbət edirmiş kimi danışması aktyorun məharətini üzə çıxaran amil idi. Bu, həm də bəzən aktyora qarşı qıcıqlıq yaratsa da, onun rolunu necə yaxşı ifa etdiyinin göstəricisi və möhtəşəmliyi idi.
Tamaşada olan ailə problemləri məni qorxutmadı desəm, yalan olar. Normal həyatımızda da bu hadisələr baş verir. Sevgi, xəyanət, qısqanclıq, dəlilik, nə desən var idi. Yəni insanın sevgisindən, ya da özünə güvənsizlikdən dəli olmasına qədər…
Sonda aktyorlarla tanışlıq və xoş münasibət bizdə xoş ovqat yaratdı.
Güman ki, Bakıda reallaşan Qısa Tamaşalar Festivalı olmasaydı, mən də təsadüf nəticəsində Akademik Musiqili Teatrında gürcü aktyorların ifasında bu tamaşanı izləməsəydim, gecəyarı bu yazını yazmaq yerinə başımı yastığa qoyub şirin-şirin yatacaqdım.
Dilini bilmədiyim tamaşanı anlamaq çətin olmadı, çünki səhnədə danışan duyğular oldu.
Bir sözlə, duya bilən üçün teatrın dili yoxdur…
Nəzrin Sailqızı
